PUCHOAK ETA ESCABIOA: ARGENTINA WAS BIBLICAL

Nire bizitzako uneren batean norbaitek esan izan balit Riverraren Monumental estadioa eta Bombonera 24 ordu baino gutxiagoan zapalduko nituela, ez niokeen inoiz sinetsiko. Eta ez hori bakarrik, itzulera handia ere bizi izan nuen egun haietan.

2025eko azaroaren 13an, Carlos, nire konfiantzazko taxista porteñoak Limako aireportura eraman ninduen beste behin. Argentinari, Mileiri, inflazioari eta Malvinetako gerrari buruz hitz egiten aritu ginen (egia esan, konbertsazio hori edozein bidaiatan gerta zitekeen), baina oraingoan asadoaren eta cumbia villeraren hiriburura joatear nengoen, eta, beraz, hizketaldiak beste zapore bat izan zuen. 

Sartu ahala, Adidas x Oasis jertsea zeraman tipo batekin gurutzatu nintzen.  Ontziratze-ilaran bi agurerekin ere topo egin nuen, egun batzuk geroago sareetan biralak egingo zirenak, beren Oasiseko merch propioa zeramatenak, eta hizketalditxo bat izan genuen. Itxura ona zuen kontuak, beraz. Lau ordu eskaseko hegaldia zen, baina ordu aldaketarekin goizeko laurak aldera heltzekoa nintzen; hortaz, plana lo pixka bat egitea zen. Hala ere, dena delakoagatik, ez nuen begirik bildu.

Palermo auzoa gomendatu zidaten ostatu hartzeko, eta hori egin nuen. Bakarrik bidaiatu nuen, eta hostel bat aukera ona iruditu zitzaidan. Atsedenik hartu gabe, mandatu batzuk egitera joan nintzen, ez aurretik Adidas x Oasisen dendatik igaro gabe, eta ilara txikia zen arren, alferkeria eman zidan itxaroteak. Gero damutu egin nintzen. Beraz, ez: ez dut materialik ekarri. Sohoko Adidas dendatik ere pasatu nintzen, argazkiren bat uzten dizuet hemen.

25 gradu baino gehiago Buenos Airesen, eta ni nire Umbro X Pretty Green Smock Jacketarekin. Postureoa zer den... Lo kuluxka bat egiteko garaia zen, eta gero, gauean, bueltatxo bat. Saio britpopero bataio britpopero bat zegoen Almagroko garito batean. Artisau-garagardo pinta 5.000 pesotan, ez dago gaizki. Hasieran giroa bare zegoen, jendea eserita eta lasai, baina pixkanaka gauzak berotzen hasi ziren, trago bat eskatzea ezinezkoa bihurtu zen punturaino. Argentina, zalantzarik gabe, britpoperoa da, jende guztia zegoen horretarako jantzita. Stone Rosesen kamisetak, bucket hat pila bat eta Adidasen edizio bereziak. Lagun batzuk egin nituen eta Ferneta hartzera gonbidatu ninduten kalean; ez zen botila moztu batean izan, baina autentikoa iruditu zitzaidan. Baina indarrak gorde nahi nituen, beraz, garaiz ihes egin nuen. Pixka bat mozkortuta, hori bai.

PUCHOAK, ESCABIORIK EZ ETA DIRU-ZORRO DESAGERTU BAT

Zerbait igarri behar nuen, garraio-txartela lehen aldiz kargatu nuenean, saldorik gabe itzuli zidatenean. Iruzur egin zidaten, baina tipo batek gonbidatu ninduen eta Riverraren Monumentalera bidean hitz egin genuen. Egia esan, nora joan ez nekiela, giroa ikustea eta inprobisatzea zen plana. Erretegi bateko terrazan gotortu nintzen, eta ingeles bat, bera ere bakarrik zegoena, nirekin eseri zen Quilmes batzuk hartzera, ostean Fernet batzuk bihurtu zirenak. Eta, azkenik, sartzeko ordua iritsita, ingelesa praktikatzeaz aspertu eta estadiora sartu nintzen bi argentinar aleatoriorekin.

Ondo egin genuen, 18:00ak baino lehen 2. pistan baikeunden, erdian eta estutasunik gabe. Urduritasuna arnas zitekeen giroan, ez zen kontzertu tipikoa, desfasatuta sartzen zaren horietako, eta, gainera, ez zuten alkoholik saltzen (la concha de su hermana). Ez dizuet gezurrik esango, ni ere urduri nengoen, urte osoa neraman esaten: "Oasis ikustera noa Riverraren Monumentalera".

Richard Ashcroftek eszenatokira igotzen ari zela pentsatu nuen zenbat buelta ematen dituen bizitzak. Gallagher anaiak UKtik irteten ziren lehen aldia, Amsterdamen The Verve teloneatzeko izan zen. Azkenean ezin izan zuten, ferryko ziegetan amaitu zutelako, West Hameko jarraitzaile batzuekin elkar jotzeagatik. Klasikoa.

Oraindik ez dakit bere abizena ondo ahoskatzen, baina Ricardo handiak ikuskizun bikaina eman zuen; gainera Argentinako selekzioaren kamiseta zeraman, eta horrek, nire ustez, jendeari bere musikak baino ilusio handiagoa egin zion, eta hori The Drugs Don't Work, Lucky Man, Bitter Sweet Symphony... ereserkiak jo zituztela, pentsa! Oso arin pasatu zitzaidan.

Urduritasuna gero eta handiagoa zen, itxaronaldi handia amaitzear zegoen, jendea zain zegoen, aurrera begira eta ondokoarekin hitz egin gabe. Pantailetan iragarkiak jarri ondoren, atzerako kontaketa: Fuckin’ In The Bushes . Edalontziak airean hegan, eta pogoa lehertu  zen bat-batean. Kontraste polita aurretik bizi izandako kontzertuarekin. 

Hasiera brutala, jendea guztiz zoratuta, kanta bat eta bestearen artean barra argentinarrak eta beroa, bero handia. Morning Glory izan zen lehenengoetakoa, eta mugikorra grabatzeko ateratzeko ideia bikaina izan nuen. Handik minutu batzuetara, nire diru-zorroa ez zegoen bere lekuan. Ez dizuet gezurrik esango, une batez izoztuta geratu nintzen jolgorio guztiaren erdian; une batez jendetzak arrastaka eraman nintzan utzi nuen. Eskua sartuko zidaten? Nik zer dakit... baina ezer gutxi egin nezakeen. "Joan da", pentsatu nuen. Beraz, kontzertuaz gozatzen jarraitu nuen. Live Forever iritsi zen, eta harekin batera, Diegoren omenaldia. Liam D10S goraipatzen; irudi hori historikoa izan zen. Beste irudi bat Noelena izan zen, bere abesti izarrekin erabat hunkituta; zalantzarik gabe, Argentinako publikoa berezia izan zen berarentzat. Amaiera bikaina eman zioten kontzertuari Wonderwall eta Champagne Supernovarekin.

Lehenbailehen irten behar nuen, txartelak baliogabetzeko mugikorrean estaldura lortu bezain laster. Ez zitzaidan pesorik geratzen, ezta autobuserako ere, misio nengoen. Zorionez, aurreko gauean egin nituen lagunekin topo egin nuen (hemendik eskerrak bidaltzen dizkiet, bizitza salbatu baitzidaten). Neka-neka eginda iritsi nintzen ostatura, eta hitz eman nien haiekin elkartuko nintzela geroxeago zerbait hartzeko, baina, guztien harridurarako, akituta nengoen eta ez nintzen irten. Eta hori izan zen dena.

 EN LA BOCA SIEMPRE MONO, NUNCA SAPO 

Badut txikitako lagun bat, familia argentinarrekoa, Gasteiztik hainbat kontaktu eta tip pasatu zizkidana bidaiarako. Mezu pila batekin esnatu nintzen, izan ere, lagun hark Boca-Tigre partidurako txartela lortu zidan, baina aurreko egunean ez nuen seinalea ordaindu, nahikoa nuen... 

Jaiki eta gosaria prestatu nuen, aurreko egunean jazotako guztiarekin akituta. Dena lotuta zegoela zioen audio bat eta kontaktu bat bidali zizkidaten: "El Gordo". Oraindik ez nintzen guztiz kontziente Bombonerara joan behar nuela, baina jasotako telefono zenbakira deitu nuen eta tipoarekin geratu nintzen. 17:30ak aldera estadio inguruan. Tipoak nahikotxo itxaronarazi zidan, baina zer egin nezakeen nik?

Nora nindoan oso ondo ez nekienez, ez edatea erabaki nuen; kanpotarra izanik eta bakarrik egonda, ez zen ideia ona. El Gordo agertu zen, eta atentzioa eman zidan Bocaren jantzirik ezta ezer ez eramateak, agian inguruko bakarra izango zen. Kamiseta bat hartzera joan ginen. "Hori polita da" esan zidan: 3XL bat zen, Siempre Mono Nunca Sapo, Jugador Número 12, eta ezin izan nion ezetz esan. Ordaindu egin nion eta sarrera eman zidan, eta esan zidan: "zurekin joan nahi nuke, baina sarrera debekatuta daukat, beharbada lagun batzuekin sartzea izango duzu", baina lagunak jadanik barruan zeuden. Bitartean, txoripan bat eskatu nuen niretzat eta tipoak zenbait morroi mitiko aurkeztu zizkidan, jende jatorra, kanpotarrei ohituta, zirudienez. Hura giriz josita zegoen eta, beraz, Oasisen jantziren bat edo beste ere ikusi nuen. 

Galdetu nion: "Baina honekin 12.ean sartuko naiz?", "Noski", esan zidan, "Zaleekin sartuko zara". Bat-batean, isilean baina nabarmenduz, 12.eko 30-40 tipo inguru agertu ziren. Batez beste 45 urte, aurpegi txarrak eta barrabraba gorputzak. Atentzioa eman zidan nola pasatzen ziren jendetzaren artetik, atzekoak sorbaldatik heltzen zion aurrekoari, keinu maitagarri eta babesgarri batean. El Gordok haien artean sartu eta sorbaldan jarri zidan eskua. “Zer ari naiz ni hemen?” pentsatu nuen, eta lehenengo kontroleraino joan ginen. "Nik hemen alde egingo dut, Andoni, hobe duzu sartzea, geroago ikusiko zaitut, ondo pasa". 

Une egokian sartu nintzela uste dut, parabalantxak ia beteta zeuden eta kanturen bat entzun zitekeen (partidarako ia bi ordu falta ziren). Alde batean, baina nahiko zentratuta, tokia hartu nuen. Tiger88 sentitzen nintzen, "La Popular" ren erdialdean nengoen. 

Partidurako gutxi falta zela, parabalantxen gainean zeuden mutilek behekoen eskua hartu eta denak aldi berean igotzen hasi ziren; irudi ikaragarria, ikuskizuna hasten ari zen. Perkusioa, erritmoak, kantatzeko modua... gehiago ziren cumbia-banda batenak animazio-harmaila batenak baino. Uste nuen ezin zela hainbesterako izan Bomboneran egotearena, baina sinetsidazue, kontatu dizuetena baino are hobea da.

Ondo geratzen da 90 minututan zehar animatu zutela esatea, baina kasu honetan gutxienez 150 izan ziren, astakeria hutsa. Boca festa handia da, jendeak ospatu, abestu, dantzatu eta irribarre egiten du. Nire inguruan behintzat, 0 etsaitasun sentitu nuen, jendeak hartu egiten zaitu eta bostero bat gehiago sentitzen zara. Ez dakizkizun abestiak, ikasi egiten dituzu eta haietako bat izango bazina bezala abesten dituzu, Argentinako erritmoak asko errazten du guztia. 

2-0, garaipena Xeneize taldearentzat Clausurako azken partidan. Gainera, nabarmentzekoa da aurreko astean Superklasikoa jokatu zela, Bocak ere irabazi zuena. B mailako mamu mitikoak erakutsi zituzten eta ligak zigortu egin zituen; beraz, zerbait falta zen joan nintzen egunean, ez zegoen baimendutako banderarik. Esperientzia ahaztezina, zalantza izpirik gabe. 

Lagun on batek esan zidan: "Oasis Buenos Airesen, zer dator honen ondoren? Honen ondoren ez dago ezer... Beharbada Tommy Johnsonen esaldi hura errepikatu beharko nioke, agian ez. 

“We put this festival on you bastards

With a lotta love

We worked for one year for you pigs

And you want to break our walls down

And you wanna destroy it?

Well, you go to hell”